Με λένε Λευτέρη, είμαι 16 χρονών και πάω πρώτη Λυκείου.
Είδα τυχαία τη σελίδα σας και θέλω να μιλήσω σε κάποιον γιατί δεν έχω χρήματα να δω ειδικό.
Χάσαμε πέρσι τον μπαμπά μου. Ήταν οδηγός φορτηγού και σκοτώθηκε σε τροχαίο πάνω στη δουλειά.
Τα άλλα δύο αδέρφια μου, πάνε δημοτικό και έπρεπε να τους εξηγήσω εγώ γιατί έφυγε ο μπαμπάς. Η μάνα μου ήταν με χάπια και γιατρούς στον κόσμο της δεν μπορούσε ούτε νερό να πιει μόνη της.
Από τότε η μαμά μου σταμάτησε τα χάπια αλλά είναι μελαγχολική και στενοχωρημένη. Της μιλάμε και πολλές φορές είναι σα να χάνεται στον κόσμο της.
Ευτυχώς που δουλεύει και κάπως ξεχνιέται όμως όταν επιστρέφει, βυθίζεται πάλι στη θλίψη της.
Έχουμε προσπαθήσει με τα ξαδέρφια μου να τη βγάλουμε έξω να πάμε μια ταβέρνα μια εκδρομή.
Δεν αλλάζει κάτι. Της λέμε να δει ειδικό δεν θέλει, δεν πάει.
Αυτό που όμως με ενοχλεί πιο πολύ είναι που δεν θέλει να κοιμάται μόνη της στο κρεβάτι που κοιμόταν με τον πατέρα μου και τις νύχτες έρχεται στο δικό μου.
Νιώθω πάρα πολύ άβολα και δεν μπορώ να φέρω την κοπέλα μου ούτε της έχω πει ότι η μάνα μου κοιμάται μαζί μου γιατί θα με χωρίσει.
Το έχω πει στη μάνα μου ότι δεν νιώθω άνετα με αυτό που κάνει αλλά λέει ότι νιώθει ασφάλεια και με έχει ανάγκη και εγώ μετά νιώθω τύψεις.
Και εγώ την χρειάζομαι και λυπάμαι για εκείνη, όμως δεν θέλω να κοιμάται μαζί μου.
Τί να κάνω;
Λευτέρης