Η μικρή Εβελίνα Παπαντωνίου σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών έφυγε από τη ζωή, βυθίζοντας στη θλίψη τους γονείς της.
Η 4χρονη Εβελίνα από την Κύπρο έδωσε σκληρή μάχη με τον καρκίνο τους τελευταίους μήνες, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή.
Ο πατέρας της, Χάρης Παπαντωνίου προχώρησε σε μία σπαρακτική ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα, όπου προσπάθησε να βρει τα λόγια να αποχαιρετήσει την κόρη του,.
Εβελίνα Παπαντωνίου: Ραγίζει καρδιές ο πατέρας της 4χρονης που έφυγε από τη ζωή μετά από μάχη με τον καρκίνο
Ο ίδιος αναφέρει: «Εύχομαι από καρδιάς να μην ζήσει κανείς άλλος αυτόν τον πόνο που νιώθουμε τώρα εμείς. Ένα πανέξυπνο, γλυκύτατο, πανέμορφο μωρό, γεμάτο νάζια, αγάπη και καλοσύνη, να σβήνει σιγά σιγα στην αγκαλιά του πατέρα και της μητέρας του…όσα και να μου λένε συνεχώς, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να περιγράψει τον πόνο που νιώθω.
Παρασκευή πρωί η ώρα 5:35, μαύρισε η ψυχή μου για πάντα. Όσα και να έχεις στη ζωή, όσα και να σου προσφέρουν, αυτός ο πόνος θα υπάρχει για πάντα και τίποτα δεν μπορεί να τον απαλύνει. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την απουσία..
Η Εβελίνα μας, ωρίμασε πιο γρήγορα για την ηλικία της μέσα σε αυτούς τους μήνες. Υπήρξαν στιγμές που υπέφερε αλλά δεν τα έβαζε κάτω. Ήταν πραγματική μαχήτρια, γιατί ήθελε να ζήσει, να περνά όμορφα, να πηγαίνει σχολείο να βλέπει τις φίλες της, να παίρνει παιχνίδια, να παίζει και να πηγαίνει βόλτες μαζί μας. Προσπαθούσε να είναι δυνατή και να μην μας δείχνει οτι πονά, για να μην μας στεναχωρεί.
Ακόμη και τις τελευταίες στιγμές που δεν μπορούσε να μιλήσει, άνοιγε με δυσκολία τα ροζ γλυκά της χειλάκια για να μας πει “ευχαριστώ και συγνώμη”. Είναι τόσο μεγάλη αδικία, ένα υγιέστατο αγγελούδι που έτσι ξαφνικά να εμφανίζεται ενα τέρας που λέγεται καρκίνος και σιγά σιγά να μας την παίρνει μακριά…
Εκείνη τη στιγμή που οι γιατροί σου λένε κάτι τόσο άσχημο για το παιδί σου, οτι είναι πολύ δύσκολο δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, οτι αυτός ο καρκίνος δυστυχώς είναι επιθετικός και μεταστατικός, οτι έχει 0.01% πιθανότητα επιβίωσης και οτι μόνο ένα θαύμα μπορεί να σώσει το αγγελούδι σου, τότε γονατίζεις κλαίγοντας, χάνεις τα λογικά σου και μετά από λίγη ώρα προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου για να κάνεις το αδύνατον δυνατόν να βρεις τρόπο να σώσεις το παιδί σου που θα έδινες ΤΑ ΠΑΝΤΑ γι’αυτό…
Πέφτεις με τα μούτρα στο διάβασμα, σε έρευνες, γυρεύεις εναλλακτικές θεραπείες, trials, ιατροσόφια που ακούς και διαβάζεις. Αφιερώνεις ώρες αμέτρητες σαν να σπουδάζεις ιατρός, με την ελπίδα ότι κάτι θα ανακαλύψεις, με την ελπίδα ότι θα φτιάξεις μαγικά σιρόπια που οι γιατροί δεν γνωρίζουν για αυτά…
Παράλληλα κλαίγοντας προσεύχεσαι συνεχώς στον μεγαλοδύναμο να σε ακούσει, να της δώσει μια ευκαιρία γιατί είναι ένα αθώο μωρό, κάνεις ταματα τεράστια, τρέχεις στο Άγιον Όρος να ζητήσεις βοήθεια από χαρισματικούς γέροντες, προσπαθείς να συγχωρέσεις όλους τους ανθρώπους που σε έχουν πικράνει, ζητάς ΕΛΕΟΣ από την Παναγία και τον Θεό πηγαίνοντας σε όλες τις εκκλησίες και Μονές που υπάρχουν γύρω σου, παρακλήσεις η μία μετά την άλλη, σταματάς να κοιμάσαι και να τρως, δυστυχώς όμως τίποτα…ο Θεός δεν έδειξε Έλεος..δύο πράγματα ζητούσα, ή να αφήσει το αγγελούδι μου στη γη και να είναι καλά ή να την πάρει χωρίς να πονά και να υποφέρει. Κανένα από αυτά τα δύο δεν έγινε. Τις τελευταίες μέρες υπέφερε πολύ, μαζί της και εμείς…
Πόσο αμαρτωλοί ήμασταν στη ζωή για να αξίζουμε κάτι τέτοιο? Όσοι μας γνωρίζουν πραγματικά τότε ξέρουν εάν το αξίζαμε. Ακούω συνεχώς “κανείς δεν ξέρει την βούληση του Θεού”. Όντως, κανείς δεν την ξέρει. Δεν νομίζω όμως οτι ο Θεός δεν μπορούσε να ακούσει ένα αγγελούδι που προσευχόταν κάθε μέρα και έλεγε “Παναγία μου κάνε με καλά”, “Άγιε μου κάνε με καλά”, “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον την δούλη σου Εβελίνα”.
Τι κακό έκανε ένα μικρό μωρό για να βασανίζεται τόσο?
Και οταν έρχεται το τέλος νιώθεις πάλι ότι δεν έχεις κάνει αρκετά. Γιατί το παιδί σου ταξίδεψε στους ουρανούς με τους αγγέλους. Μένεις με αυτό τον πόνο που μέρα με τη μέρα ξέρεις οτι θα ειναι χειρότερος. Ξέρεις οτι η απουσία θα μεγαλώνει….
Καλό Παράδεισο να έχεις φραουλίτσα μου..σε αγάπησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Μου έδωσες τα 4 καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Χαρήκαμε, πονέσαμε, κλάψαμε μαζί αλλά ήσουν ότι καλύτερο είχαμε…θα σε σκέφτομαι για πάντα. Συγνώμη που πονάω καρδούλα μου, αλλά έφυγες άδικα..συγνώμη που ήμουν ανήμπορος στο να σε σώσω… Σ’ΑΓΑΠΩ, σε ΛΑΤΡΕΥΩ και ηδη μου λειπεις απο το πρώτο λεπτό».
