Ο γνωστός ηθοποιός Θοδωρής Ελευθεριάδης έχασε τη μητέρα του, την 55χρονη Μαρία Εγούτ, στη μεγάλη τραγωδία στα Τέμπη και από τότε έχει βυθιστεί σε βαρύ πένθος.
Ο ηθοποιός έκανε μια μακροσκελή ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, όπου εξήγησε τον λόγο που δεν επιθυμεί να μιλήσει δημόσια για τον χαμό της μητέρας του, ενώ ξέσπασε δημόσια τόσο για το τραγικό αυτό γεγονός όσο και για το ότι τον έχουν καλέσει όλες οι εκπομπές για δηλώσεις.
«Πραγματικά προσπαθώ να μην τοποθετηθώ όλες αυτές τις μέρες. Με έχουν προσεγγίσει όλοι οι δημοσιογράφοι. όλα τα κανάλια.
όλες οι εκπομπές, όλα τα δελτία ειδήσεων για να μιλήσω (το κλάμα πουλάει και φέρνει νούμερα) και δεν το κάνω γιατί θα τους πάρει όλους ο διάολος και επειδή θέλω να θρηνήσω μόνος μου…
όχι μπροστά στις κάμερες ούτε μπροστά σε όλη την Ελλάδα.
Βγαίνει ο παρατρεχάμενος ο Πορτοσάλτε και λέει πρώτος την χοντράδα και λέω «Θοδωρή μην ασχοληθείς, το άτομο είναι ηλίθιο»
. Ξανά όλοι οι δημοσιογράφοι τηλέφωνο. Και απόψε βλέπω αυτό. Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω.
Έχω χάσει πάσα ιδέα για την περίπτωση ανθρώπου που λέγεται Μητσοτάκης και για το μπουρδέλο που λέμε Κράτος. Γράφω-σβήνω-βρίζω-ξανά σβήνω-ξανά βρίζω και ξανά σβήνω.
Δεν έχει νόημα ούτε να βρίσω πια. Δεν μου έχει μείνει αντοχή ούτε για αυτό. Απλώς θέλω να πω ότι η Μαμά μου δεν έγινε θυσία. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Και θα το θυμάμαι για πάντα ακόμη κι όταν όλοι το ξεχάσουν
» έγραψε ο Θοδωρής Ελευθεριάδης.
«Η ΠΙΟ ΣΤΟΡΓΙΚΗ ΜΑΝΑ»
Το πρόσωπό της είναι γελαστό, η χαρά της απροσποίητη, απολαμβάνει τις στιγμές. Είναι κάποιοι άνθρωποι που περνούν καλά όταν κάνουν τους άλλους να περνούν καλά. «Hταν η πιο στοργική μάνα στον πλανήτη», λέει στην «Καθημερινή» ο γιος της Θοδωρής Ελευθεριάδης.
«Ξεκίνησε να κοιτάζει τη ζωή της μόνο αφού μετακόμισα στην Αθήνα και μόνον εφόσον βεβαιώθηκε ότι είχα βολευτεί και είχα αρχίσει να έχω δουλειές. Τότε άρχισε να κάνει όλες αυτές τις δραστηριότητες, να ασχολείται με δύο ποντιακούς συλλόγους, να χορεύει και να παίζει νταούλι». Oσο μεγάλωνε το παιδί της εργαζόταν σκληρά, πολλές ώρες, ως διοικητική υπάλληλος στο ΑΧΕΠΑ. Μόνο καλές στιγμές έχει να θυμάται από εκείνη ο Θοδωρής. Δίπλα στο παιδί της ακόμη και όταν εκείνος δίσταζε να πει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Τον πήγε εκείνη στη δραματική σχολή. «Αφού αυτό θες να κάνεις», του είπε.
«Το μόνο άγχος της ήταν μη χρειαστώ κάτι. Σε τέτοιο βαθμό που δεν ζητούσα τίποτα, γιατί δεν ήξερα αν θα της λείψει εκείνης».
Μιλούσαν κάθε μέρα στο τηλέφωνο, μία φορά πριν από την παράσταση του Θοδωρή και μία μετά, πιάνοντας κάθε φορά το νήμα ενός συνεχιζόμενου διαλόγου. Πριν από το μοιραίο είχαν περάσει παρέα το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Ανηφόριζε, γεμάτη, στη Θεσσαλονίκη. Η κηδεία της έγινε σε ένα χωριό του Νευροκοπίου, στην άκρη του πουθενά, στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Εκτός από τα αυτοκίνητα που δεν είχαν τελειωμό, έφθασαν και δύο πούλμαν. «Λαμβάνω μηνύματα από παλιούς συναδέλφους και συγχορευτές της που μου λένε ότι όποτε χρειάζονταν βοήθεια ήταν κοντά τους». Κανείς δεν ξεχνάει τους δοτικούς ανθρώπους.
