Η Ζωή Μετά Τη Μεταμόσχευση Καρδιάς Για Την Κατερίνα Τσάντου Από Τον Βόλο
«Καθήλωσε» το κοινό στο συνέδριο πνευμονολογίας για τη ζωή που δεν έζησε
Η Κατερίνα Τσάντου ήταν εννέα μήνες στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση καρδιάς. Σήμερα ζει χάρις στο μεγαλείο ψυχής δύο γονιών που δώρισαν την καρδιά του παιδιού τους και έσωσαν έξι ανθρώπους. Μια νέα, όμορφη γυναίκα , καθήλωσε χθες το κοινό στο συνέδριο για τις Ημέρες Πνευμονολογίας που διεξάγεται στο Ξενία, παρουσιάζοντας τη ζωή που δεν έζησε πριν τη μεταμόσχευση και τη νέα αρχή μετά την λήψη της καρδιάς.
Μιλώντας στη «Θ» η 37χρονη Κατερίνα Τσάντου «παρουσίασε» μια ζωή χωρίς ζωή από τότε που ήταν 8 μηνών.
Σπούδασε νοσηλευτική και πήρε πτυχίο κοινωνικής λειτουργού μετά τη μεταμόσχευση, που έγινε όταν ήταν 30 ετών.
«Το πρόβλημα ξεκίνησε από όταν ήμουν 8 μηνών και έζησα πολλά χρόνια ταλαιπωρίας και κούρασης. Τα τελευταία επτά χρόνια είναι όμως υπέροχα. Είναι δεύτερη ζωή.
Όλα ξεκίνησαν από μια απλή ίωση που εξελίχθηκε σε πνευμονία και με μετέφεραν οι γονείς μου από το Βόλο στη Θεσσαλονίκη. Η αρχική διάγνωση ήταν βλάβη στη βαλβίδα της καρδιάς. Όσο περνούσαν τα χρόνια, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε, αλλά έπρεπε να πάω σχολείο. Στα 12 χρόνια μου λιποθύμησα στο σχολείο και μεταφέρθηκα από τον Βόλο στο Παίδων όπου έγινε αντικατάσταση της μιτροειδούς βαλβίδας . Ενημέρωσαν τους γονείς μου πως δεν θα είχα πολλές ελπίδες για επιβίωση, αλλά όλα πήγαν στη συνέχεια καλά.
Στη συνέχεια είχα μια εντός πολλών εισαγωγικών φυσιολογική ζωή, χωρίς βέβαια αυτή η ζωή να έχει καμία σχέση με τα παιδιά της ηλικίας μου. Τελειώνοντας το σχολείο αποφάσισα να σπουδάσω νοσηλευτική και η ζωή μου κυλούσε σχετικά καλά», λέει όταν θυμάται τα … εύκολα χρόνια».
Ο βίος γίνεται αβίωτος μετά το 2007
«Το 2007 μετά από τροφική δηλητηρίαση έπαθα τέσσερις καρδιακές ανακοπές και έκαναν εγχείρηση για τοποθέτηση απινιδωτή. Τότε άρχισαν τα πολύ δύσκολα. Λίγο καιρό μετά έπαθα πνευμονία και τότε μου μίλησαν οι γιατροί για μεταμόσχευση. Τρομοκρατήθηκα αφενός γιατί δεν ήμουν ενημερωμένη αφετέρου γιατί δεν καταλάβαινα σε πόσο άσχημη κατάσταση βρισκόμουν. Αντιμετώπιζα μια απίστευτα δύσκολη καθημερινότητα , με ανεπάρκεια τελικού σταδίου και είχα υποστήριξη από τους δικούς μου ανθρώπους. Όταν η γιατρός μου μίλησε για τη μεταμόσχευση την έδιωξα από το δωμάτιο, αλλά χάρις στη μεταμόσχευση κατάφερα να είμαι εδώ που είμαι σήμερα. Δεν καταλάβαινα πόσο χάλια είμαι. Ημουν επαγγελματίας στον τομέα της υγείας και η ενημέρωσή μου για τις μεταμοσχεύσεις δεν ήταν επαρκής και δεν ήξερα αν άξιζε τον κόπο να μπω στη διαδικασία.
Για ένα χρόνο δεν ξαναπάτησα στο Ωνάσειο και η καρδιά μου λειτουργούσε σε ποσοστό 15%. Δεν έτρωγα, δεν έπινα νερό, δεν περπατούσα, δεν κοιμόμουνα. Έτσι δέχτηκα να μπω σε λίστα. Ένα μεσημέρι με κάλεσαν από το Ωνάσειο και μου είπανε πως βρέθηκε μόσχευμα. Χρειάστηκαν 20 λεπτά για να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε και βρήκα τη δύναμη να πάω στο Νοσοκομείο για να ξεκινήσει η διαδικασία. Εκ των υστέρων έμαθα για τον δότη και είχα βαθιά ανάγκη να γνωρίσω την οικογένεια στην οποία θα έχω αιώνια ευγνωμοσύνη.
«Ήρεμα, γλυκά και ανθρώπινα μιλήσαμε χωρίς δόση υπερβολής και έχουμε προσωπικές σχέσεις. Η ημέρα μετά την εγχείρηση ήταν μια ημέρα που η καρδιά χτυπούσε δυνατά και ένιωθα να έχω αίμα που κυλούσε», ανάφερε. Μετά την επέμβαση σπούδασε κοινωνική λειτουργός και πέρσι παντρεύτηκε.
«Η ζωή μου είναι φυσιολογική και υπέροχη. Η δωρεά δεν είναι ημίμετρο ζωής αλλά είναι η ίδια η ζωή», κατέληξε.
Πηγή:https://e-thessalia.gr
