Σχιζοφρένεια: Οι ασθενείς με σχιζοφρένεια έχουν λιγότερες συνδέσεις μεταξύ των νευρικών κυττάρων. Αυτό πιστεύεται ότι προκαλείται από γενετικές παραλλαγές κινδύνου που οδηγούν σε υπερβολική εξάλειψη των συνδέσεων των νευρικών κυττάρων από τα ανοσοκύτταρα του εγκεφάλου. Ερευνητές του Karolinska Institutet αναφέρουν τώρα στο Nature Communications ότι τα επίπεδα της πρωτεΐνης από το σχετικό γονίδιο κινδύνου είναι αυξημένα στους ασθενείς με πρώτη κρίση και ότι η φλεγμονή αυξάνει περαιτέρω την έκφραση του γονιδίου κινδύνου. Στον εγκέφαλο της όψιμης εφηβείας λαμβάνει χώρα μια φυσιολογική εξάλειψη των λιγότερο επιθυμητών συνδέσεων μεταξύ των νευρικών κυττάρων. Το κλάδεμα αυτών των συνδέσεων, των λεγόμενων συνάψεων, έχει μεγάλη σημασία για την ανάπτυξη λειτουργικών νευρωνικών δικτύων. Ωστόσο, οι ασθενείς με σχιζοφρένεια έχουν λιγότερες συνάψεις.
Πριν από μερικά χρόνια, ερευνητές του Karolinska Institutet μπόρεσαν να δείξουν σε ένα πειραματικό μοντέλο ότι η εξάλειψη των συνάψεων είναι αυξημένη στους ασθενείς με σχιζοφρένεια και μπορεί να συνδεθεί με το γονίδιο που κωδικοποιεί το συστατικό του συμπληρώματος 4A (C4A), μια πρωτεΐνη που εμπλέκεται στη σηματοδότηση του ανοσοποιητικού συστήματος. Η ίδια ομάδα ανέπτυξε τώρα μια μέθοδο για τη μέτρηση των επιπέδων του C4A στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό. Σε δύο ανεξάρτητες κοόρτες, παρατήρησαν αυξημένα επίπεδα C4A σε ασθενείς με ψυχώσεις πρώτης περιόδου που λίγα χρόνια αργότερα θα εμφάνιζαν σχιζοφρένεια.
“Μετά τον έλεγχο για γενετικές παραλλαγές κινδύνου, εξακολουθήσαμε να παρατηρούμε αυξημένα επίπεδα C4A”, λέει η Jessica Gracias Lekander, διδακτορική φοιτήτρια στο Τμήμα Φυσιολογίας και Φαρμακολογίας του Karolinska Institutet και πρώτη συγγραφέας της μελέτης. Οι προφλεγμονώδεις κυτταροκίνες IL-1beta και IL-6 έχουν ήδη αποδειχθεί αυξημένες στη σχιζοφρένεια και οι ερευνητές πραγματοποίησαν νέα πειράματα στα οποία μπόρεσαν να δείξουν ότι οι κυτταροκίνες αυτές διεγείρουν την έκφραση του γονιδίου C4A, ενώ οι ασθενείς με υψηλά επίπεδα C4A εμφάνισαν επίσης υψηλά επίπεδα IL-1beta στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό. Τα επίπεδα C4A συσχετίστηκαν επίσης με δείκτες πυκνότητας συνάψεων.
“Αυτό δείχνει ότι η επίδραση που βλέπουμε στο εργαστήριο είναι επίσης σχετική στον εγκέφαλο και ότι η φλεγμονή ενισχύει την επίδραση της γενετικής παραλλαγής κινδύνου”, λέει ο επικεφαλής συγγραφέας Carl Sellgren Majkowitz στο Τμήμα Φυσιολογίας και Φαρμακολογίας του Karolinska Institutet και στο Psykiatri Nordväst, στην περιοχή της Στοκχόλμης.
Οι ερευνητές ελπίζουν ότι τα ευρήματά τους θα οδηγήσουν σε πιο αποτελεσματικές και εξατομικευμένες στρατηγικές θεραπείας και θα αποτελέσουν μέρος της αναδυόμενης ψυχιατρικής ακριβείας. ”Οι υπάρχουσες θεραπείες είναι μη εξατομικευμένες και επικεντρώνονται στη μείωση των ψυχωτικών συμπτωμάτων σε ασθενείς που έχουν αναπτύξει τη διαταραχή”, λέει ο Carl Sellgren Majkowitz.
ΠΗΓΗ
